Tradycyjna medycyna odnosi się bardzo sceptycznie do tego typu kuracji. Chorzy powinni być świadomi, iż może ona być zastosowana jedynie po konsultacji z lekarzem prowadzącym, który zdecyduje, czy w danym przypadku kuracja ta jest właściwym sposobem leczenia.
Kuracja Schrotha przestrajająca wprowadzona została do praktyki leczniczej przez woźnicę Johana Schrotha z miejscowości Lindewiese. Jej elementami są: dieta, zabiegi wodolecznicze i dni w których powstrzymujemy się od napojów.
Kuracja zabroniona jest przy cukrzycy, gruźlicy, schorzeniach układu krążenia i nowotworach.
Kuracja składa się z części wstępnej, części głównej i przerw. Do użytku domowego nadaje się najlepiej uproszczony schemat części głównej.
Kuracja wstępna: trwa około 3 tygodni i składa się z następującej diety:
Na śniadanie i kolację czerstwe bułki, kleik owsiany i jęczmienny z cukrem i sokiem z cytryny.
Na obiad owsianka, kleik ryżowy lub jęczmienny i czerstwe bułki.
Począwszy od drugiego tygodnia picie ograniczone jest do jednej szklaneczki słabego wina, zmieszanego z wodą. Wino podaje się po łyżeczce, pierwsza nie wcześniej niż 4 godziny po obiedzie.
W trzecim tygodniu pije się tylko 1/2 lampki wina, uzupełnionego wodą do pełnej szklanki.
Kurację główną powtarza się – z przerwami – aż do ustąpienia wszystkich zjawisk chorobowych.
Wersja uproszczona trwa 4-7 tygodni, w razie potrzeby powtarza się ją dwukrotnie z tygodniową przerwą.
Dokładny harmonogram diety:
1 dzień: żadnych napojów, według apetytu – czerstwe bułki lub suszone śliwki;
2 dzień: szklaneczka podgrzanego wina, pita po łyku od godziny 16 do wieczora, na śniadanie i kolację czerstwe bułki i suszone śliwki, na obiad owsianka, grysik lub kleik ryżowy, sago, proso, makaron – z dodatkiem cukru i soku cytrynowego;
3 dzień: jak pierwszego dnia;
4 dzień: na śniadanie czerstwe bułki i suszone śliwki ze szklaneczką czerwonego wina, na obiad zupa grysikowa, owsianka lub krupnik z czerstwymi bułkami, do tego kleik ryżowy, makaron lub proso z kompotem śliwkowym, od godziny 16 do wieczora pić małymi łykami szklaneczkę grzanego wina białego, wieczorem, w zależności od apetytu czerstwe bułki lub suszone śliwki;
5 dzień: jak pierwszego i trzeciego dnia;
6 dzień: jak drugiego dnia;
7 dzień: jak czwartego dnia.
Na noc stosuje się zawijanie całego ciała w wilgotny zimny koc. Rano mocno naciera się pacjenta i pozwala mu się jeszcze odpocząć dwie godziny.
Oryginalna kuracja główna zaleca:
- Rano przeżuwać i wypluwać z powrotem suche bułki, przed południem bułki mogą być również zjadane;
- W południe grysik, owsianka lub kleik ryżowy z odrobiną masła i zapieczonym jajkiem, do tego sos z wina i wody zmieszanych w równych proporcjach, z dodatkiem cukru i mąki ziemniaczanej;
- Wieczorem czerstwe pieczywo;
- Pierwszego dnia nie przyjmować żadnych płynów;
- Drugiego dnia wypić jedną z dwóch szklanek grzanego piwa, małymi łykami przez cały dzień, następnie znów kilka dni bez napojów i tak dalej aż do końca kuracji;
- Na noc stosuje się zimne zawijania całego ciała. Rano, po ich zdjęciu pacjenta należy dokładnie wysuszyć i pozostawić w łóżku jeszcze przez dwie godziny;
- Po zauważeniu silniejszego apetytu, kurację przerywamy.
Przerwy między kolejnymi powtórzeniami kuracji głównej trwają 1-2 tygodni. Następnie powracamy do normalnego odżywiania lub zaczynamy kurację od nowa.
Na czas przerw można zastosować diety:
- na śniadanie czerstwe bułeczki i jedną filiżankę kakao;
- na obiad – rosół z ryżem lub grysik, przemiennie z cielęciną, drobiem, świeżymi jarzynami i kompotem.
Diety owocowo – warzywne
Są one w niektórych przypadkach niewskazane, przed ich rozpoczęciem należy zasięgnąć rady specjalisty.
Owoce, przy niewielkiej zawartości kalorii, bogate są w substancje odżywcze, czyniące z nich najwartościowsze składniki pożywienia. Najlepsze są surowe owoce, nie obrane ze skórki, lecz dokładnie umyte pod bieżącą wodą, gotowanie niszczy bowiem częściowo witaminę C i wiele innych.
Dietę owocową, służącą łagodnemu przestrojeniu organizmu przeprowadza się średnio raz w tygodniu. Tego dnia spożywa się wyłącznie 1-1,5 kg surowych owoców.
Mianem jarzyn określa się rośliny lub części roślin, jadalne w stanie surowym lub po odpowiednim przygotowaniu.
Podział ich wygląda następująco:
- warzywa łodygowe – kalarepa, rabarbar, koper włoski, również po części spożywane na surowo;
- sałaty – sałata głowiasta, endywia, cykoria, roszponka;
- warzywa kwiatowe i pączkowe – brukselka, kalafior, karczochy, najczęściej gotowane;
- warzywa owocowe – ogórki, pomidory, papryka – spożywane głównie na surowo;
- warzywa cebulowate – cebula, czosnek, szczypiorek – używane po części na surowo;
- warzywa kłączowe – marchewka, burak, seler, rzodkiewka;;
- warzywa bulwowe – ziemniak.
Oprócz tego są jeszcze rośliny strączkowe i różne gatunki zbóż, spożywane zarówno na surowo, jak i w postaci przetworzonej.
Pożywienie wegetariańskie
Wegetarianizm odrzuca mięso w każdej postaci. Niegdyś stosowano tę dietę w formie zbyt jednostronnej, prowadziła ona do stanu niedoboru cennych składników. Obecnie zalecane spożywanie pokarmów mleczno-warzywnych może być natomiast pełnowartościowe, a nawet przewyższać pod tym względem tradycyjne posiłki mięsno-roślinne. Zapotrzebowanie na białko pokrywane jest w wystarczającym stopniu przez produkty mleczne. Rezygnacja z białka zwierzęcego bywa pomocna, zwłaszcza dla alergika. Jak zawsze, tak i tu obowiązuje wcześniejsza konsultacja lekarska.
Przeciwnicy diety wegetariańskiej dowodzą często, biorąc pod uwagę formę uzębienia ludzkiego, że natura pozwoliła człowiekowi spożywać wszelkie pokarmy. Nie jest to prawdą. Badania wskazują, że nasze uzębienie – podobnie jak u małp człekokształtnych – przystosowane jest do gryzienia bulw i owoców. Pokarmy bezmięsne dostarczają wystarczająco dużo energii, widzimy to na przykładzie budowy i zachowania goryli. Również ciężko pracujący fizycznie człowiek może pokryć swoje zapotrzebowanie energetyczne, obywając się bez mięsa. Nie należy się jednak wyrzekać jaj i przetworów mlecznych, choć ścisły wegetarianizm odrzuca je. Właściwa dieta jarska zapewnia także wystarczającą ilość białka. Badania przeprowadzone w Instytucie Maxa Plancka w Dortmundzie wykazały, że każda mieszanka nośników białka jest wartościowsza od poszczególnych pokarmów zawierających ten składnik. Oprócz tego okazało się, że przy żywieniu bezmięsnym zapotrzebowanie na białko jest mniejsze niż w przypadku tradycyjnej diety.
Wegetarianizm oznacza nie tylko rezygnację z mięsa, lecz w większości także gruntowną reformę przyzwyczajeń kulinarnych. Kto nie chce wyrzec się smaku mięsa, sięga po dania z soi, o podobnym smaku i obfitej zawartości wysokowartościowego białka.
