Tramwaje w Lizbonie
Portugalia. Położenie: Lizbona, stolica Portugalii
Tramwaje w Lizbonie. Urokliwe tramwaje lizbońskie Electrico, przetaczające się powoli pochyłymi, wąskimi uliczkami starego miasta to symbol oraz jedna z największych atrakcji turystycznych stolicy Portugalii. Miejski transport szynowy zawitał do Lizbony bardzo wcześnie. W 1873 roku otwarto linię o trakcji konnej, łączącą dworzec kolejowy Santa Apolonia z dzielnicą Santos. Następnie sieć była intensywnie rozbudowywana, a w 1888 roku zmieniono prześwit z 1435 na 900 milimetrów.
W 1901 roku lizbońskie tramwaje zostały zelektryzowane napięciem 600 V. Nowe źródło energii pozwoliło komunikacji miejskiej osiągnąć tereny dotąd niedostępne ze względu na duże pochyłości. Szczególnym osiągnięciem było ukończenie w 1928 roku linii na Calcada da Sao Francisco o różnicach wzniesień rzędu 120‰, z rekordowym podjazdem 145‰. W 1959 roku sieć tramwajowa osiągnęła rekordową długość – 76 kilometrów, na których kursowało dwadzieścia siedem linio, w tym sześć okrężnych. Regres zaczął się zaledwie dziesięć lat później wraz z rozbudową metra. Do lat 70. XX wieku pozamykano linie na przedmieściach, a w latach 1991-1997 przeszło 65 % linii, które jeszcze funkcjonowały.
Do naszych czasów przetrwały tylko odcinki staromiejskie oraz usytuowane wzdłuż estuarium Tagu (trasa do Alges). Łącznie jest to pięć linii o długości 48 kilometrów, zachowując tradycyjne numery 12 (okrężna), 15, 18, 25 oraz ulubiona przez turystów 28. Początkowo także skazywano na zagładę, ograniczając funkcjonowanie do momentu wyeksploatowania. Jednak z czasem przeprowadzono konieczne modernizacje, przebudowano 54 stare wagony do standardu zwanego remodelado, a nawet zainwestowano w nowy, niskopodłogowy tabor (articulado). Dziś, tak jak w całej Europie, uważa się, że pochopna likwidacja tramwajów była błędem. Planowana rekonstrukcja jednej z nieczynnych linii, łączącej Carmo z Campolide.
