Magia. Kontakt z duchami – Nekromancja

Nekromancja to wróżenie poprzez kontakt ze zmarłymi. Wbrew potocznym wyobrażeniom, powstałym i podtrzymywanym przez lata przez filmy z gatunku horrory, nie jest związana z przywracaniem do życia zmarłych dzięki czarnej magii i tworzeniu zombie. Nekromancja jest formą krótkiego kontaktu mentalnego pomiędzy naszym światem a światem duchowym.

Spirytualizm

Spirytyści kontaktują się ze zmarłymi, z ludźmi, którzy są „w duchu”, jak to sami określają. Dzieje się to na małych seansach z udziałem około sześciu osób, czasami podczas mszy w kościołach spirytystów, w których uczestniczy do 50 osób, a niekiedy w czasie publicznych zgromadzeń, gdzie obecne są setki osób. Jednak celem spirytystów nie jest przewidywanie szczegółowej przyszłości. Starają się oni zapewnić żywym komfort psychiczny dowodząc, że ich kochani krewni są szczęśliwi, zadowoleni i ciągle jeszcze myślą o nich.

Tylko okazjonalnie medium może otrzymać ze świata duchowego i przekazać członkowi audytorium lub zgromadzenia zapowiedź przyszłych wydarzeń. Jednak media mają niewiele takich doświadczeń na swoim koncie.

Jasnowidztwo

Jasnowidz, tak jak spirytysta, nie używa żadnych fizycznych rekwizytów, takich jak karty, szklana kula, nie czyta też z linii dłoni klientów. Nie wymaga też informacji od zmarłych, lecz możliwe, że uzyskuje je od nich bezwiednie. Istotą jasnowidzenia jest pozyskanie wiedzy o czymś, czego nie można dowiedzieć się w sposób naturalny, tzn. w poznaniu zmysłowym. Wydaje się, że w wielu rodzajach przepowiedni jasnowidzenie ma swój udział: pozwala przepowiadającemu dokładniej zinterpretować sny czy odczytać karty tarota. Odnotowano także wiele przypadków, gdy ludzie bez żadnych psychicznych uzdolnień wykazali przebłyski wiedzy dotyczącej przyszłości. Może ona pochodzi od zmarłych?

Planszetki i deski OUIJA

Zazwyczaj kontakt ze zmarłymi, którego efektem bywa wiadomość-przepowiednia, następuje za pośrednictwem deseczki dla mediów zwanej z francuskiego planszetką – planchette lub specjalnej deski ouija umożliwiającej pisanie. Ze względu na ich podobieństwo bywają one często mylone.

Planszetka jest ruchomym urządzeniem piszącym. Jest to mała deska na samonastawnych kółkach, umieszczana około 2,5 centymetra nad powierzchnią, po której się porusza, zwykle jest to stół. W niej umieszcza się ołówek, który tylko lekko dotyka stołu lub kartki papieru wskazujący na deseczce, bardzo delikatnie, starając się nie przesuwać jej i nie zatrzymywać. Przy odrobinie szczęścia planszetka może się poruszać po papierze pozostawiając słowa wypisane ołówkiem.

Aby otrzymać jakąkolwiek sensowną odpowiedź za pomocą planszetki, musimy oczywiście stworzyć odpowiednie warunki. Oświetlenie w pokoju winno być przyćmione, najlepiej świece, by stworzyć właściwą atmosferę. Uczestnicy powinni być szczerze zainteresowani otrzymaniem wiadomości ze świata zmarłych oraz przynajmniej jeden z nich musi być wrażliwy na tyle, aby służyć duchowi przy poruszaniu planszetką. Czasami planszetka może dać zadziwiające wyniki, nie wyłączając szczegółów przyszłości odkrywanych przez zmarłych, lecz zdarza się to żadko.

Pochodzenie i konstruowanie własnego stołu ouija

Planszetka znana była już w starożytnych Chinach, gdzie bardzo szanowano duchy zmarłych i często porozumiewano się z nimi, natomiast stół ouija jest znacznie młodszy. Pochodzi z ostatnich lat XIX wieku, a powstanie swoje zawdzięcza Amerykaninowi Williamowi Fieldowi. Prawdopodobnie liczył on na skontaktowanie się z obcojęzycznymi duchami, gdyż nazwał swój wynalazek połączeniem francuskiego i niemieckiego wyrazu „tak” („oui” oraz „ja”).

Planszetka, a szczególnie stół ouija zyskały popularność jako gry młodzieżowe a nawet dziecięce. Jest nieporozumienie, gdyż urządzenia te nie w tym celu zostały wynalezione. Wszelkie próby porozumiewania się ze światem zmarłych są sprawą poważną i przeprowadzone nieostrożnie mogą budzić przerażenie lub doprowadzić do poważnego emocjonalnego urazu, a więc mogą być niebezpieczne dla psychiki młodego człowieka.

Stół ouija na ogół zrobiony jest z drewna polerowanego i lakierowanego. Namalowano na mim litery alfabetu, numery od 1 do 9 i kilka potocznych słów, np. „tak”, „nie”, „powtórz”, „witaj”, „żegnaj”. Słowa te mogą zakreślać okrąg wokół stołu lub być umieszczone w rzędach czy też na łukach, na wzór klawiatury maszyny do pisania. Część ruchoma to zwykle planszetka na kółkach, z umieszczonym na niej rodzajem wskazówki. Przy stosowaniu planszetki do pisania, palce uczestników powinny dotykać jej bardzo lekko. Można samodzielnie skonstruować taki stół, przystosowując do tego celu dowolną drewnianą powierzchnię, z literami, numerami i słowami napisanymi na oddzielnych kartkach, i używając szklanki odwróconej do góry dnem, aby posuwała się od litery do litery. Pytania zadaje się głośno, a odpowiedzi odczytuje się z ruchu szklanki.