Zdrowie. Zielona Encyklopedia Zdrowia – Szczawik zajęczy
Zdrowie. Zielona Encyklopedia Zdrowia – Szczawik zajęczy
A | B | C | Ć | D | E | F | G | H | I | J | K | L | Ł | M | N | Ń | O | P | Q | R | S | Ś | T | U | V | W | X | Y | Z | Ź | Ż
Oxalis acetosella L. Rodzina: szczawikowate, Oxalidaceae
Występowanie Szczawik zajęczy
Szczawik zajęczy występuje w Ameryce, Azji i Europie. W Polsce rośnie na całym obszarze.
Morfologia
Jest to roślina zielna osiągająca 8-15 centymetrów wysokości o cienkich rozłogach i odziomkowych, trójlistkowych, odwrotnie sercowatych liściach. Kwiaty są pięciodzielne, z białymi, różowo użyłkowanymi płatkami i żółtą plamką u nasady. Owocem jest jajowata, pięcio-kanciasta torebka.
Biologia i ekologia
Szczawik zajęczy jest miododajną, cieniolubną i kwasolubną byliną kwitnącą od kwietnia do maja. Jego obupłciowe kwiaty są zapylane przez owady: pszczoły, chrząszcze i muchówki. Czasem dochodzi również do samozapylania. Nasiona są roznoszone przez mrówki. Roślina preferuje stanowiska wilgotne. Jest mrozoodporna. Można ją niekiedy znaleźć w dużych skupiskach w borach i rzadziej w lasach liściastych.
Surowiec
Wykorzystuje się świeże lub suszone liście szczawika zajęczego, które należy zbierać w początkowej fazie kwitnienia rośliny. Liście suszy się w warunkach naturalnych, w miejscach przewiewnych i zacienionych.
Zastosowanie w medycynie
Liście szczawika zawierają znaczne ilości witaminy C oraz składniki mineralne, takie jak wapń, magnez i żelazo. Obecny jest w nich również kwas szczawiowy. Napar z suszonych liści podaje się przy zaburzeniach trawiennych.
Szczawik zajęczy nie powinien być spożywany w zbyt dużych ilościach, gdyż może być szkodliwy, zwłaszcza dla osób z chorobami nerek i dróg moczowych. Świeże liście można żuć w stanach zapalnych dziąseł lub roztarte przykładać do ran.
Zastosowanie w kuchni
W kuchni liście tej rośliny można wykorzystywać do zakwaszania potraw, głównie zup i sosów. Mają one cytrynowy posmak. Można je także dodawać do sałatek, napojów chłodzących i majonezu.
