Pieprzowiec roczny

A | B | C | Ć | D | E | F | G | H | I | J | K | L | Ł | M | N | Ń | O | P | Q | R | S | Ś | T | U | V | W | X | Y | Z | Ź | Ż

Capsicum annum; rodzina: psiankowate (Solanaceae)

Pieprzowiec roczny (inne nazwy: papryka roczna, papryka ostra, pieprz chilijski, pieprz turecki, pieprz hiszpański) jest jedną z najstarszych przypraw. Historia jego uprawy przez południowoamerykańskich Indian sięga 5000 lat p.n.e.

Nasiona pieprzowca rocznego odnaleziono w starożytnych grobowcach na terenie Meksyku, Brazylii i Peru. Na europejskie stoły przyprawa trafiła dzięki wyprawom Krzysztofa Kolumba. Pierwsze uprawy pojawiły się na początku XVI wieku w Hiszpanii, skąd pieprzowiec dotarł do państw arabskich, a za ich pośrednictwem na Węgry, które dziś są europejską stolicą papryki. Pikantne warzywo zza oceanu tak przypadło Madziarom do gustu, że stało się podstawą węgierskiej kuchni. W Polsce papryka pojawiła się dosyć późno. Pierwsze przepisy na dania z pieprzowca rocznego znalazły się w książkach kucharskich tuż przed I Wojną Światową. Polskie żołądki papryka podbiła dopiero w drugiej połowie XX wieku, zdobywając popularność zarówno pod postacią świeżych lub suszonych owoców, jak i w stanie zmielonym jako pieprz cayenne czy w formie płynnej jako sos tabasco.

WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Gatunek pochodzi z okołorównikowych obszarów Ameryki. Uprawiany w wielu krajach podzwrotnikowej, w Europie w Rejonie Morza Śródziemnego. Wymaga stanowisk słonecznych i ciepłych, a także żyznych, przepuszczalnych gleb.

ZASTOSOWANIE

Surowcem jest owoc zawierający do 0,2% kapsaicynoidów, flawonoidy, olejek oraz witaminy C, B2, I E. Wyizolowana kapsaicyna ma działanie drażniące i jest stosowana do produkcji rozgrzewających maści i plastrów. Uprawia się też odmiany o niskiej zawartości kapsaicyny i łagodnym smaku, powszechnie spożywane jako warzywo, cenione m.in. ze względu na wysoką zawartość witaminy C. W kuchni wykorzystuje się świeże i suszone owoce papryki łagodnej i ostrej.