A | B | C | Ć | D | E | F | G | H | I | J | K | L | Ł | M | N | Ń | O | P | Q | R | S | Ś | T | U | V | W | X | Y | Z | Ź | Ż
Cuminum cyminum; rodzina: selerowate (Apioceae)
Kmin rzymski. Nasiona kuminu rzymskiego (inne nazwy: kumin, kmin) odnaleziono w najstarszych egipskich grobowcach. Roślina musiała być więc znana już poddanym starożytnych faraonów, a także ceniona, ponieważ podobnie jak w przypadku pieprzu, kminem rzymskim płacono podatki i daniny.
Pochodząca z Egiptu roślina znajdowała się w zasięgu Greków i Rzymian, którzy traktowali ją jako substytut znacznie trudniejszego do uzyskania czarnego pieprzu. Kmin szybko stał się jedną z najpopularniejszych przypraw w cesarstwie, co sprawiło, że podbijane plemiona w zachodniej i północnej Europy nazwały go rzymskim. W starożytności roślina stosowana była również w celach kosmetycznych i leczniczych oraz dla nadania rumieńców bladej cerze. Wykorzystywano go jako naturalny lek mający korzystny wpływ na procesy trawienne. Kmin okazywał się niezastąpiony w łagodzeniu wzdęć i kolek. Jego skuteczność udowodniono też w przypadku biegunki oraz leczenia zespołu cieśni nadgarstka. Co dziwne, pomimo tak dobroczynnych właściwości wyjątkowo podłych i złych ludzi nazwano „plującym kminem”.
WYSTĘPOWANIE I UPRAWA.
Pierwotnym obszarem występowania kminu był Egipt. W dzisiejszych czasach spotykany w większości ciepłych krajach, zwłaszcza w Indiach, północnej Afryce, Chinach i Ameryce. Obecnie nie występuje już w stanie dzikim, można ją spotkać wyłącznie w uprawach. W Polsce kmin nie nadaje się do uprawy w ogrodzie, ponieważ jest wrażliwy na mróz. Można go wyhodować z nasion w warunkach domowych lub w szklarni. Do celów kulinarnych pozyskuje się owoce, które powinny zostać zebrane, zanim w pełni dojrzeją. Po zbiorze pozostawia się je do wysuszenia.
ZASTOSOWANIE.
Zioło często stosowane w kuchniach indyjskiej i arabskiej. Znane również w kuchniach meksykańskiej jako dodatek do chili con carne oraz portugalskiej i hiszpańskiej (w połączeniu z szafranem i cynamonem w potrawach duszonych). Przed użyciem rozłupki powinny być lekko wyprażone, aby wydobyć z nich aromat. Kmin rzymski jest intensywniejszy w smaku niż kminek zwyczajny, z delikatną nutą cytrusową. Należy dawkować go z umiarem, gdyż w nadmiarze stłumi pozostałe zapachy. Może być wykorzystywany w całości lub zmielony. Niełupki trudno rozgnieść w moździerzu, dlatego lepiej użyć młynka do kawy. W Europie kmin rzymski wzbogaca smak potraw z jagnięciny. Stosuje się go także do dressingów i dipów, takich jak humus, lub mieszanki posiekanego ogórka, cebuli i jogurtu ze świeżą kolendrą. Całe rozłupki można dodać do smażonych serów. Kumin służy również jako przyprawa do marynat. Wchodzi w skład popularnej mieszanki ziół garam masala.
CIEKAWOSTKI
Kmin rzymski występuje w dwóch odmianach: białej (safes) i czarnej (kala). Odmiana czarna ma mniejsze rozłupki owocni oraz łagodniejszy i słodszy smak. Jest trudna do odnalezienia poza terenami Indii.
