Zielona Encyklopedia Zdrowia – Bukwica zwyczajna

A | B | C | Ć | D | E | F | G | H | I | J | K | L | Ł | M | N | Ń | O | P | Q | R | S | Ś | T | U | V | W | X | Y | Z | Ź | Ż

Betnica officinalis L. Rodzina: jasnowate Lamiaceae

Występowanie Bukwicy zwyczajnej

Bukwica zwyczajna, lekarska występuje w północnej Azji i w Europie. W Polsce jest gatunkiem pospolitym na całym obszarze.

Morfologia

Jest to roślina o wysokości 30-80 centymetrów, jej odstająca szorstka i owłosiona łodyga jest słabo rozgałęziona. Podłużne i jajowate, karbowane u nasady sercowate, a na szczycie tępe liście odziomkowe są długoogonkowe. Ciemnopurpurowe lub różowe kwiaty o dzwonkowatym kielichu z płaskimi ząbkami i gęsto owłosionej koronie, z rurką bez pierścienia włosków wewnątrz są zebrane w szczytowy, pozorny kłos. Owocem jest rozłupnia.

Biologia i ekologia

Bukwica zwyczajna jest rośliną kwitnącą od czerwca do września, a pojedyncze osobniki kwitną nawet w październiku. Rośnie na łąkach, wzgórzach, w zaroślach i w świetlistych lasach.

Surowiec

Surowcem zielarskim jest ziele i kłącze bukwicy zwyczajnej. Przyziemne liści oraz górne części łodyg zbiera się w początkowym okresie kwitnienia rośliny tj. w czerwcu i we wrześniu. Liście i łodygi suszy się w miejscach przewiewnych i zacienionych. Kłącza przed wysuszeniem należy oczyścić i pokroić.

Zastosowanie w medycynie

Odwar z surowca uzyskiwanego z bukwicy zwyczajnej wykazuje działanie przeciwzapalne i ściągające. Niszczy drobnoustroje i neutralizuje toksyny bakteryjne. Stosowany jest przy nieżytach żołądka i jelit, szczególnie w zatruciach pokarmowych, którym towarzyszą wzdęcia, biegunki, bóle brzucha i drobne krwawienia. Działa wzmacniająco na organizm. Stosowany jest zewnętrznie w postaci okładów na trudno gojące się rany, wrzody oraz nadmiernej potliwości stóp.

Zastosowanie w kuchni

Ugotowane, młode pędy stosowane są niekiedy jako substytut szparagów. Liście bukwicy są aromatyczne i odświeżające. Mogą stanowić zamiennik herbaty.