Zachodnia astrologia
Zachodnia astrologia. W momencie urodzin Słońce, Księżyc i osiem planet znajdowało się w konkretnym miejscu. Znajdowały się one w tych samych częściach nieba, co każda z 12 konstelacji gwiazd, które tworzą Zodiak. Silne i słabe strony osobowości oraz pewne zasadnicze wydarzenia w życiu były z góry ustalone przez te astronomiczne pozycje. I to jest właśnie podstawą złożonej nauki astrologii.
Dla większości osób astrologia oznacza bardzo uproszczone, populistyczne podejście spotykane w gazetach i czasopismach, które zawierają horoskopy. Ta bardzo ogólna prognoza jest oparta wyłącznie na gwiezdnej pozycji Słońca w dniu urodzin i jest zupełnie nieprawdopodobne, by była precyzyjna.
Ktoś, kto mówi: „jestem Bykiem” lub „jestem Skorpionem” zaledwie stwierdza, że Słońce przechodziło przez konstelację Byka lub Skorpiona, gdy się urodził. To tzw. astrologia Słońce-Znak, często stosowana, ponieważ nie jest zbyt trudna. Fakt, że Słońce znajduje się w tej samej części nieba w danym dniu każdego roku oznacza, że bez względu na wiek, jeśli ktoś urodził się 21 kwietnia a 21 maja, gwiezdnym znakiem jest Byk. Jedna z dwunasta ludzkości ma ten znak. Astrologia Słońce-Znak ma ograniczoną dokładność.
Jest stosunkowo wąskim pasem gwiazd (szerokości około 18 stopni), na którego tle poruszają się Słońce, Księżyc i inne planety. Zodiak rozciąga się wokół Ziemi i jego 360 stopni długości podzielone zostało na 12 równych odcinków 30-stopniowych. Te odcinki noszą nazwy 12 gwiazdozbiorów, których położenie na niebie pokrywa się mniej więcej 12 znakami Zodiaku. Centralna linia Zodiaku znana jest jako ekliptyka.
Idea Zodiaku jest bardzo stara – jej początki sięgają starożytnego Babilonu, około 4000 lat temu. Babilończycy dość zaawansowani w naukach matematycznych i astronomii, rozwinęli podstawy systemu przepowiadania przyszłości, badając wzajemny wpływ Słońca, Księżyca, planet i gwiazd.
O Astrologii Zachodniej
Astrologia była utożsamiana z astronomią przez tysiące lat, od czasów babilońskich poprzez udoskonalone techniki Greków, Rzymian i wczesnośredniowiecznych Arabów. Wcześni chrześcijanie, szczególnie niektórzy Ojcowie Kościoła, atakowali astrologię, w związku z czym zanikła ona w zachodniej Europie na blisko 800 lat, aż do XIII wieku, kiedy zaczęła odżywać.
Dopiero w XVII wieku, gdy pojawili się pierwsi nowożytni astronomowie, oddzieliła się ona od astronomii na dobre. Zaobserwowano wówczas zwiększone zainteresowanie astrologią, zwłaszcza w Anglii. Większość skomplikowanych szczegółów była opracowana przez ludzi, Jak John Dee (strolog królowej Elżbiety I) i William Lily, który w 1648 roku w swoim dziele „Astrologiczne przepowiednie” przewidział „ogniste pożary i niszczącą zarazę” w Londynie około 1665 roku. Miał rację – wielka zaraza wybuchła w 1665 roku, a pożar Londynu miał miejsce w 1666 roku. Inni astrologowie to Francis Moore, którego „Vox Stellarum”, jeden z pierwszych almanachów, przerodził się z czasem w „Old Moore`s Almanac” i nadal jest publikowany co roku, oraz Ebenezer Sibley, który w 1784 roku stworzył „The Celestial Art of Astrology” (Niebiańską sztukę astrologii), najbardziej szczegółową i najambitniejszą pracę na ten temat w owych czasach.
Aż do 1931 roku przepowiednie astrologiczne opierały się na horoskopach osobistych (horoskop jest to astrologiczny kosmogram, przedstawiający niebie w chwili narodzin osobnika – z Ziemią otoczoną planetami i konstelacjami). Te horoskopy stawiano indywidualnie i były one niezwykle skomplikowane. Zasadniczo astrolog stawiał je indywidualnie klientowi i nikomu nie pokazywał. Lecz 24 sierpnia 1931 roku księciu Yorku urodziła się córka Margaret. Książe został później królem Jerzym VI, córka jest teraz zaś Królową Matką. Gazeta „Sunday Express” zamówiła kosmogram dziecka i opublikowała. Spowodowało to nagłe ożywienie w dziedzinie przepowiedni astrologicznych, które zagościły na stałe w gazetach.
