Kanał Koryncki
Cuda Techniki – Kanał Koryncki
Położenie: kanał łączy Morze Egejskie z Morzem Jońskim, oddziela półwysep Peloponez.
Kanał Koryncki łącze morza Egejskie i Jońskie. Wykuty w litej skale, o szerokości zaledwie 25 metrów, poprowadzony został w prostej linii Przesmykiem Korynckim. oddzielającym Peloponez od reszty kraju. Dzięki niemu statki zaoszczędzają około 400 km drogi morskiej, potrzebnej na opłynięcie półwyspu. Plany przekucia kanału sięgają starożytności.
Długość Kanału Korynckiego wynosi 6343 metra, szerokość 24,6 metra, głębokość 8 metrów, a wysokość skalnych ścian osiąga 80 metrów. Rocznie przepływa nim około 11 tysięcy statków, głównie turystycznych. Ze względu na niewielką szerokość nie może być użytkowany przez duże jednostki.
Na kanale wzniesiono mosty: kolejowy i trzy drogowe. Przerzucono nad nim również malowniczo usytuowaną kładkę widokową. Pierwsze nieudane próby przekucia kanału zostały podjęte przez Periandra w VI wieku p.n.e. Władca Koryntu zdołał jedynie zbudować drogę od morza do morza – przewłokę, służącą do przeciągania statków. Do pełnej realizacji przystąpił za to Neron. W 67 roku osobiście zainaugurował budowę, wbijając kilof w skaliste podłoże. Z rozkazu cesarza do pracy skierowano 6 tysięcy niewolników, w większości żydowskich jeńców z Judei. Zdołali wykopać dwa rowy o głębokości 2 i 1,5 kilometra. Po śmierci Nerona jego następca zaniechał budowy.
Do projektu wykucia kanału powracano wielokrotnie, ale udało się go stworzyć dopiero w czasach nowożytnych. W 1969 roku podpisano kontrakt z francuskim przedsiębiorcą Ferdynandem Marie de Lessepsem (twórcą Kanału Sueskiego), ostatecznie pracami nad kanałem pokierowali Węgrzy – generał Istvan Turr i Bela Ferster. Prace trwały w latach 1882-1893. Pochłonęły ponad 60 milionów franków i kilka zbankrutowanych przedsiębiorstw. Kanał poprowadzono szlakiem wytyczonym za czasów Nerona.
