Barszcz
Barszcz wigilijny według tradycji powinien być postny, przejrzysty i czerwony. Od najdawniejszych czasów dobry barszcz był ulubioną polewką w Polsce i zasłużył na miano polskiej zupy narodowej. Najstarszy zachowany przepis pochodzi z XVI wieku. Cezary Biernacki pisał, że barszcz:
byÅ‚ i jest najpospolitszÄ…, w miarÄ™ dodanych przypraw najcenniejszÄ…, prawdziwie polskÄ…, z wielki smakiem, ba i respektem przyjmowanÄ… zupÄ…”.
Sporządzano go pierwotnie z rośliny, zwanej barszczem, rosnącej jako chwast na łąkach, a jadano chętnie, ponieważ zaostrzał apetyt i łagodzi pragnienie po przepiciu. Kwas buraczany używany do barszczu pito często na surowo, ponieważ orzeźwiał i pokrzepiał zarówno ludzi chorych, z wysoką gorączką, jak też przepitych. Podawano barszcz na najwykwitntniejszytch stołach i ucztach; postny, kraszony był olejem i zatarty czosnkiem.
PodstawÄ… dobrego barszczu jest Å›wieży kwas burakowy. Zakwaszano go też cytrynÄ…, a stare kucharki na Podolu miaÅ‚y swoje tajemnice zakwaszania wiÅ›niami sokowymi, które dawaÅ‚y przepiÄ™kny kolor bordo. Dobry efekt daje też zakwaszanie porzeczkowym sokiem – nigdy octem! Dobry barszcz powinien być sÅ‚odko-kwaÅ›ny i intensywnie czerwony. Aby uzyskać Å‚adny kolor należy przed podaniem na stół przelać go przez sitko, na którym leży surowy utarty burak.
Do wigilijnego barszczu znakomitym dodatkiem są uszka z grzybami; uszka napełniać można także cebulką, rybą, ugotowanym na twardo jajkiem. Można też podawać paszteciki albo pieczone pierożki.
Zobacz: